جمعه ششصد و نود و نه: دلتنگِ دلتنگی‌

مولای من سلام ... می‌شود یادداشت ششصد و نود و نهم را به آقای رضا بنویسم سلام پناه ... نوجوان بودم. دیوار اتاقم که سمت مشرق بود یک قاب داشت. تصویر مقبره شما. هر صبح که بیدار می‌شدم. به خانه‌تان سلام می‌کردم. یادتان هست؟ بزرگتری که برایش نامه بنویسم، حسرت همیشگی‌ام بود. برای شما می‌نوشتم و مچاله می‌انداختم در جایی که ضریح بود اما ضریح نبود در ضلعی از اضلاع. گاهی که نوبت به زیارت می‌رسید، در حیاط شما قدم می‌زدم و زیر لب این شعر را می‌خواندم که هنوز هم

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها